Vraag maar raak #oktober

Zie mijn vorige post “ een beetje meer over mezelf”

Hé hé hier ben ik weer!

Lieve volgers ik heb al een tijd geen verhalen meer gepost. Dat was helaas niet zonder reden. Daarom heb ik bedacht om wat vragen te bedenken om weer een start te maken met bloggen om uiteindelijk te komen op een blog per week wat mijn bedoeling ook was in onze vorige #vraag maar raak blog

Waarom heb ik niet geblogd?

Ergens in februari/ maart is het begonnen. Ik zakte steeds door mjn benen alsof ik een stroom stoot kreeg. Dokter dacht aan isias. De zenuwen die door je bil lopen zouden geïrriteerd zijn. met fysio zou het beter moeten worden maar dat werd het niet. Het werd alleen maar slechter en ik kon op een gegeven moment niet meer zonder krukken lopen. Inmiddels al een maand of 2 verder.

Je ergste vijand… nee zelfs die gun je dit niet!

Trap op om naar bed te gaan ging amper en deed ik een half uur over. Ik heb een smorgens 20 minuten op 1 plek gestaan omdat ik m’n ene voet niet voor de andere kon krijgen. De pijn was ondragelijk. Diverse keren de dokter al gebeld maat die vertelde mij dat dit echt nog steeds op isias leek.

Pijnstillers…

Zitten kon ik wel alleen lopen kon ik niet daarom heb ik wel gewoon kunnen doorwerken al die tijd wel met de opdracht elk uur te lopen. Ik moest blijven bewegen. Gelukkig dat ik thuis werkte en gewoon vanaf m’n keukentafel mijn werk kon doen. Op kantoor was ik nooit gekomen…zo slecht liep ik.

De tranen liepen dagelijks een paar keer per dag over m’n wangen. Ik had in mijn hele leven nog nooit zoveel pijn gehad. Zelfs de bevallingen van mijn 2 kinderen waren peanuts in vergelijking met de pijn. Ondanks dat de eerste bevalling zeker niet vlekkeloos verliep en daar heerlijke pijn bestrijding voor gekregen had moest ik het nu doen met een paracetamol en een ibuprofen. Ik heb het genomen… voor mijn gevoel had ik dat net zo goed niet kunnen doen. De pijn werd niet minder.

Foto

Uiteindelijk kon ik toch een röntgenfoto van m’n rug maken n daar was wel wat slijtage op te zien maar daar kon die pijn niet van komen en kwamen we weer terug bij Isis.

Gaat dit ooit nog over…

Tussen de vreselijk pijn de tranen en de vraag gaat dit ooit nog over was ik ook wel weer blij dat ik wel kon werken. Als ik zat dan ging het redelijk en ik had afleiding. Maanden pijn is niet fijn en dan heb ik het nog niet over de afhankelijkheid gehad die ook om de hoek komt kijken.

Van zelfstandig naar totaal afhankelijk..

Dit is echt een lastige.. en was voor mij een gevecht. Van een bezig bijtje naar alleen maar zitten en nergens heen kunnen en thuis alles laten vallen en aan andere overlaten. Dat is ook niet helemaal gelukt ik Kroop met m’n was naar zolder om de machine aan te zetten en kroop als die klaar was weer terug om zittend de was op re hangen of te vouwen. Zittend op een rollator koken ( die stond I middels ook al thuis ) kon ik nog een beetje uit de voeten.

Ik hou dit niet meer vol!!

Daar was het moment dat ik dacht ik hou dit niet meer vol dit kan toch niet zolang duren. Dokter weer gebeld en aangegeven dat het alleen maar slechter werd en er totaal geen verbetering kwam! Gelukkig zag de dokter echt mijn wanhoop en verwees me door naar de orthopeed. Aantal weken verder met rollator en het gevoel geen controle over 1 voet te hebben kom ik in het ziekenhuis aan om bij binnenkomst te horen dat ik naar de neuroloog moest!

Waarom moet je zo lang wachten voordat je naar de neuroloog kan

100 paracetamol, 60 ibuprofen, 30 liter tranen en 3 weken verder lieo ik achter m’n rollator de kamer van de neuroloog binnen. Mn verhaal verteld na een paar korte onderzoekjes werd er een afspraak voor mij gemaakt voor de MRI. De neuroloog zei tegen mij ja bent wel een bikkel hoor. Ik zie je pijn en je gaat maat door.

Heel eerlijk ?

We zitten inmiddels al in juni dus de pijn die nog steeds ondraaglijk was was inmidds ook onderdeel van m’n leven geworden en door mijn hoge pijngrens kon ik op dat moment zo goed en zo kwaad als het ging leven. Op een of andere manier kon ik er mee dealen en verleg je toch je grensen on het zo draaglijk mogelijk te maken.

Eind juni …. De MRI..

Eerste keer… geen idee wat ik moet verwachten stap ik de kleedkamer in voor de MRI. Ik moest alle sieraden af om daar in te mogen. Oorbellen uit, ringen ac. Was wel een dingetje met dikke vingers.. pijn en moeite, zeep en wat nog meer waren ze af. Klaar. Laat maar komen dacht ik. Sta te kijken in de spiegel. Oef m’n ketting had ik nog om. Snel afgedaan voordat ik werd gehaald . Na nog een dubbele check was alles weg.

Ik ben niet claustrofobisch maar dit is best krap..

Ik vond dat toch best wel klein en smal en eng en dan krijg ik een belletje mee voor als ik in paniek raak. Paniek taak… paniek raak… als ik in paniek raak dan moet ik op dat belletje drukken..: maar als ik in paniek raak weet ik niet wat ik doe en denk dat ik dan eerder probeer om daar weg te komen door wild te doen ( wat natuurlijk geen nut heeft, je kan beter proberen rustig re blijven en op het belletje drukken. Maarja paniek is paniek.

Paniek ? Doordat het gezegd is begint de paniek ..

Ok ik heb m’n ogen dicht gedaan en pas weer open gedaan toen ik eruit kwam. Dat heeft mij goed geholpen. Gelukkig kreeg ik de uitslag redelijk snel maar ondertussen kon ik al een beetje lopen. Toen ik de uitslag kreeg liep ik de spreekkamer zonder hulpmiddelen binnen.

Cyste…

Ik had een cyste in m’n rug die op m’n zenuw drukte en dus voor die enorme pijn zorgde. Doordat ik inmiddels weer redelijk uit de voeten kon werd er niks aan gedaan. En hoopte ik de neuroloog nooit meer te zien.

Vakantie

Een paar weken later gingen we met vakantie en gelukkig kon ik lopen. Dit heeft helaas maar 2 dagen geduurd en de rest van de vakantie heb ik in een rolstoel gezeten.

Ik was blij dat ik een rolstoel kon lenen. Ik kon dan tenminste nog ergens komen. Natuurlijk werd ik in de bosjes geduwd. Midden op het plein neergezet en we gingen voornamelijk offroad.

Nu een tweede mri gehad en m’n cyste is helemaal weg. De kans dat die terug komt is klein.. we gaan van het positieve uit….

Door de vreselijke pijn die ik heb gehad kon ik het niet opbrengen om een blog te schrijven.

Ik probeer weer te gaan beginnen met schrijven al moet ik wel wat gaan vooruit werken.

Voorlopig zal het nog niet elke week zijn maar we zijn weer terug en daar ben ik zo blij mee!

Wie heeft dit ook meegemaakt? Graag hoor ik hoe je er door heen bent gekomen en wat vóór jou geholpen heeft.

M’n volgende blog moet ik nog verzinnen dus dat word nog een verassing!!

The story of my life as mom and wife with a cyste in her life.