Hoe een onverwacht gesprek mij terugbracht naar de muziek die mijn tienerjaren kleurde.
Soms brengt een onverwacht gesprek je terug naar lang vergeten muziek. Bij mij was dat Marillion – een band die mijn tienerhart ooit veroverde en waar ik nog steeds kippenvel van krijg.
✨ Wanneer een naam ineens wél iets zegt
Onlangs had ik met een collega een gesprek over muziekgenres en onze favoriete artiesten. Ik vertelde dat ik een brede muzieksmaak heb en dat ik Marillion altijd erg goed heb gevonden. Tot mijn verrassing kende mijn collega de band. Dat hoor ik namelijk niet vaak!
Meestal zegt de naam mensen niets. Pas als ik “Kayleigh” noem, zie je ze nadenken. Vaak moet ik het nog even zingen voordat er een vaag belletje gaat rinkelen. En áls ze de band al kennen, blijft het meestal bij dat ene nummer. Maar mijn collega begon spontaan ook andere Marillion-liedjes op te noemen. Toen wist ik: jij kent ze écht. Dat maakte me blij, en het bracht me direct terug naar mijn tienerjaren.
💿 De eerste vonk: een cd die alles veranderde
Ik leerde Marillion kennen toen ik een jaar of 16 à 18 was. Heel lang geleden dus. Ik kocht een cd en zong die van A tot Z mee. Normaal gesproken vind ik niet alle nummers op een album even sterk, maar bij Marillion was dat anders. Hun muziek raakte me recht in mijn hart. Vooral de teksten spraken me enorm aan. Vanaf dat moment hadden ze er een nieuwe fan bij: moi.
Het album dat me het meest gegrepen heeft is Misplaced Childhood. Dat is niet zomaar een plaat, maar een muzikale reis waarin de nummers naadloos in elkaar overlopen. Geen stops, geen stiltes—gewoon een vloeiende stroom van muziek. Ik draaide het grijs en liet me er volledig door meevoeren.
🤘 Mijn rock bitch-fase
In die tijd was ik ook een echte rock bitch. Regelmatig stond ik headbangend in mijn kamer (of ergens anders) helemaal los te gaan op die muziek. Het gaf me een gevoel van vrijheid en kracht. En Marillion hoorde daar helemaal bij.
🌍 Van wereldsucces naar nieuwe koers
Voor wie ze niet kent: Marillion werd in 1979 opgericht in Engeland en maakte vooral progressieve rock. In de jaren ’80 kenden ze wereldwijd succes, met als bekendste hit natuurlijk Kayleigh.
Eind jaren ’80 verliet zanger Fish de band om een solocarrière te starten. Er waren spanningen over levensstijlen en muzikale keuzes. De band ging verder met Steve Hogarth als nieuwe zanger. Hoewel ze nog wel mooie muziek maakten en zelfs hits hadden, kreeg elk album een andere stijl. Omdat ze nauwelijks nog op de radio werden gedraaid, verloor Marillion langzaam steeds meer fans.
🔄 Terug naar toen
Zelf heb ik ze daarna niet meer gevolgd. Ik luisterde hun cd’s ook al jaren niet meer (ik heb inmiddels niet eens meer een cd-speler). Maar door mijn gesprek met mijn collega ben ik weer gaan luisteren. En wat blijkt: ik kan nog steeds genieten van hun muziek. Sterker nog, ik kan de teksten nog altijd meezingen. Ongelooflijk eigenlijk, na meer dan 20 jaar.
En dat is precies wat muziek kan doen: je terugbrengen naar een gevoel, een tijd, een stukje van jezelf. Voor mij is Marillion niet zomaar een band, het is een stukje jeugdsentiment dat nog steeds klopt in mijn hart.
Adios, adio,
storyofmylifemomandwife – al luisterend naar Marillion terwijl ze dit blog schrijft
👉 Wil je meer verhalen lezen over goede artiesten en de verhalen achter de nummers? Kijk dan eens op: mooiboy.music.blog
👉 En jij? Welke band of artiest brengt jou in één klap terug naar je tienerjaren? Laat het me weten, ik ben benieuwd naar jullie muzikale memory lanes!
Story of mylife as mom and wife 
Plaats een reactie