Deel 7 “ Eén bekende uit het verleden”

Vorige keer in een bekende uit het verleden.

Bij het zwembad komen Omi en Joris Kate tegen. ( de moeder van Joris). Omi heeft wel 100 vragen maar kan deze niet stellen want Joris komt eraan en wil weten wie deze mevrouw is met wie Omi praat. Ze stelt zich voor en denkt aan het verleden. Dat ze nooit heeft durven bellen want wat moest ze zeggen…

Joris ziet kate en denkt iets bekends in deze vrouw te herkennen. Maar dat kan toch niet. Omi had wel wat gezegd dan….

De schaduw van het noodlottige lot.

De volgende dag, tijdens het ontbijt, stuitten Joris en Omi weer op Kate. Terwijl Kate vriendelijk glimlachte naar Joris, vroeg ze:

“Goedemorgen, goed geslapen?”

“Ja hoor,” antwoordde Joris, al zingend van de overvloed aan heerlijk eten. Toch kon hij niet nalaten op te merken: “Alleen Omi was vannacht erg onrustig.”

Hij dacht even bij zichzelf: waarom vertel ik dat aan haar? Maar al snel werd hij afgeleid door de verleidelijke gerechten op tafel.

Nadat ze hadden ontbeten, wilde Omi nog even koffie halen en beloofde daarna haar plannen voor de dag te onthullen. Terwijl Joris geduldig bleef wachten, begaf Omi zich naar de koffiebar. Daar stuitte ze plotseling weer op Kate.

“Zo, Kate, zo zie ik je na al die jaren weer,” zei Omi met een scherp randje in haar stem. “En wat, leef je nog, dat je ons steeds blijft volgen? Laat die jongen met rust! Hij weet toch niet beter dan dat hij geen moeder heeft—en dat laten we zo houden. Ik wil niet dat hij nog meer verdriet krijgt.”

Kate keek even getroffen, maar haar stem bleef kalm:

“Dat is helemaal niet mijn bedoeling. Ik ben dankbaar dat ik mijn zoon mag zien en me kan verwonderen over hoe groot hij is geworden. Ik heb ook vragen: Hoe gaat het met hem? Hoe verloopt zijn school? Heeft hij veel vrienden? Misschien zelfs een vriendin?”

Omi onderbrak haar met een vurige stem:

“Kate, jij hebt vragen? Denk je dat ik die niet ook heb? Ik wil eerst antwoorden voordat jij één enkele vraag stelt. Het is prima dat je af en toe een praatje maakt met Joris, maar verder wil ik absoluut niet dat je onthult dat je zijn moeder bent.”

Haar woorden hingen zwaar in de lucht. Omi vervolgde:

“We zijn hier op vakantie omdat Joris al jaren zijn moeder heeft moeten missen. Hij verloor drie jaar geleden zijn vader na een lang ziekbed, en hij heeft zoveel van zijn vrije tijd opgegeven om voor hem te zorgen. Nu gaat het eindelijk weer beter met hem, en jij dreigt dat te verstoren door zomaar te zeggen: ‘Hi, hier is mammie!’ – Mammie die nooit naar hem heeft omgekeken, die plotseling verdween zonder een enkel woord, zonder een woord of enig teken dat ze nog leefde en interesse in hem toonde. We willen deze vakantie zo houden.”

Kate liet haar ogen even glijden, verdriet en spijt doorspekt. “Je hebt gelijk,” zei ze zacht. “Ik heb gefaald als moeder. Ik verdween en heb niets van zijn jeugd meegemaakt. Ik moest de liefde van mijn leven achterlaten. Ik was verscheurd van verdriet en wilde niet weg.”

“Waarom ben je dan gegaan?” drong Omi aan, haar stem hard en schril. “Je had niet weg hoeven gaan. Alles tussen jullie ging goed. Jullie waren gelukkig, midden in de bloei van jullie leven. Er was geen noodzaak dat je zou vertrekken.”

Met een bittere zucht antwoordde Kate: “Jawel, ik moest. Ik had geen keuze.”

Op dat moment riep Joris plotseling: “Omi, waar blijf je nou? Moeten ze de koffiebonen nog plukken?” Hij kwam aangelopen, duidelijk ongeduldig en nieuwsgierig naar de plannen van de dag.

“Hey Kate, houd jij mijn Omi zo op? Het leek zo’n serieus gesprek. Is er iets gebeurd?” vroeg hij met oprechte bezorgdheid.

Omi schudde haar hoofd terwijl Kate haar blik even neersloeg. “Nee, niets ernstigs,” zei Omi uiteindelijk, “we waren allebei bij de koffie aan het wachten en raakten wat aan de praat over hoe lang het duurde voordat we onze koffie kregen.”

Joris glimlachte breed en fluisterde bijna tegen Kate: “Omi kan echt niet zonder haar koffie in de ochtend. Dan is ze altijd een beetje chagrijnig.”

Kate moest even lachen. “Aha, nu begrijp ik waarom je oma zo op me mopperde,” grapte ze zachtjes.

Joris gaf Kate een knipoog, draaide zich toen naar Omi en zei:

“Kom op, Omi, je had beloofd te vertellen wat we vandaag gaan doen. Het wordt hoog tijd dat ik het weet. Ga maar weer zitten; ik pak even de suiker en melk en kom er zo aan.”

“Niet meer kletsen, hè Omi? Dat gaat namelijk allemaal van onze kostbare tijd af,” plaagde Joris terwijl hij opstond.

“Ik kom er aan, jongen, ik kom er aan,” antwoordde Omi met een lichte lach.

Maar voordat Joris verder kon, wendde Omi zich plotseling tot Kate, haar blik serieus en onverzettelijk.

“Dit gesprek is nog niet afgelopen. Jij gaat mij alles uitleggen. Ik wil alles weten,” zei ze streng en liep weg, haar woorden als een koude echo in de gang.

Kate keek haar na, zachtjes mompelend: “Ja, ik wil je alles vertellen…” Maar Omi leek haar niet meer te horen.

Met een diepe zucht liet Kate haar tranen even de vrije loop. Hoe kon ze het ooit goedmaken? Hoe kon ze de leegte vullen die ze had achtergelaten?

In haar gedachten hoorde Kate de bittere klank van een verleden dat haar leven had verpest. “Die verdomde firma,” fluisterde ze, terwijl herinneringen aan een contract met de duivel haar overspoelden. Een firma die haar leven had verpest, haar had beroofd van haar gezin, zonder haar een echte keuze te geven. Dat was niet de afspraak die ze ooit had gemaakt, niet toen ze, net 18, vol hoop een contract tekende voor een droom die in werkelijkheid een nachtmerrie bleek te worden.

Het was de dag dat alles instortte. De dag dat haar leven veranderde in een hel; de dag dat ze onder dwang een afscheidsbrief schreef, de dag dat ze haar man en kind achterliet, de dag dat ze de deur dichttrok en nooit meer omkeek. De dag waarop haar hart brak, en een stuk van haar voor altijd stierf.

Terwijl het ontbijt in de achtergrond langzaam verder ging en de gesprekken weer normaler leken, bleef de schaduw van dat noodlottige moment hangen. Een verleden dat nog steeds zijn tol eiste, en een toekomst die nog onduidelijk was.

In de stilte die volgde, wist iedereen dat sommige wonden nooit helemaal zouden helen.

Lukt het Kate om Omi te overtuigen en haar Joris weer in haar armen te kunnen sluiten? Kan zij weer de moeder zijn waar ze al zo lang naar smacht. Zal Joris haar verhaal geloven en accepteren? Wie zal het zeggen?

Einde van dit korte verhaal.

Ik ben benieuwd wat je er van vond en heb je nog tips voor mij. Die kan ik altijd gebruiken. Wie weet komt er wel een vervolg op “ een bekende uit het verleden”

Laat het me weten….

Adios, adio storyofmylife die benieuwd is naar jullie reactie op dit verhaal maar ook nog steeds een momandwife.