Deel 6 van een bekende uit het verleden

Vorige week in “ een bekende uit het verleden “

Als Omi en Joris na een indrukwekkende eerste dag op Hawaii een duik nemen in het zwembad komt omi een bekende uit het verleden tegen. Woede, verdriet en verontwaardiging gaan door Omi heen. Deze vrouw die hier springlevend zit aan het zwembad, deze vrouw verliet jaren geleden Wouter en Joris. Hoe valt dit uit te leggen?

Hangt het verleden als een schaduw over het heden

Omi zag Joris aan komen lopen. Ze draaide zich naar Kate, die rustig in haar boek zat, en fluisterde: “Je zegt niets. Ik wil niet dat hij het weet. Straks ben je weer weg en dan is die jongen weer verdrietig. Eerst vertel je mij maar eens waarom.” Kate knikte even, liet haar blik afdalen en keerde weer naar haar boek, terwijl haar ogen gevuld waren met pijnlijke herinneringen.

Stiekem gluurde Kate over de rand heen toen Joris voorbij liep. In dat moment zag ze hoezeer haar zoon was veranderd sinds de laatste keer dat ze hem had gezien. Zijn gezicht was volwassen geworden en zijn blik droeg iets van verloren tijd. Met een hart dat nog altijd van pijn doordrenkt was, dacht Kate terug aan de dag dat ze hem en Wouter had moeten achterlaten. Ze had gesmeekt, maar er was geen genade geweest. Al die jaren voelde het alsof haar hart steeds weer uit haar lijf was gerukt. Ze had hem zo erg gemist, had talloze keren haar telefoon gepakt om te bellen, maar telkens weer gebroken hoop ervaren.

Wat moest ze zeggen? “Hoi, hier is mama…” Die woorden zouden alles veranderen, maar ze durfde ze niet. Zo had ze al die jaren stil geleefd, zich afvragend hoe het met haar gezin ging zonder ooit de moed te vinden om contact te zoeken.

En nu stond hij daar ineens, haar prachtige, grote zoon. Ze rekenede snel in haar hoofd: hij moet nu 18 zijn. Haar gedachten schoten alle kanten op. Zou hij me ooit kunnen vergeven? Zou er een kans zijn om hem een knuffel te geven, om weer die moeder te zijn die hij altijd had gemist? Maar ze had met Omi afgesproken dat er niets gezegd mocht worden.

Op dat moment hoorde ze Joris’s stem: “Met wie was je aan het praten, Omi?”

“Met deze aardige mevrouw,” antwoordde Omi kort, terwijl haar blik even op Kate bleef hangen.

Joris keek Kate aan en merkte iets bijzonders op in haar ogen—oogleden die hem deden denken aan zijn eigen ogen. Zijn hart sloeg even over maar snel dacht hij “ nee dit kan niet anders had Omi wel iets gezegd”. Maar die ogen? Hmm….

Kate’s gedachten waren een wirwar van schuld en verdriet. Ze herinnerde zich hoe ze met pijn in haar hart haar zoon en Wouter had moeten verlaten, en de dagen waarin ze had gebeld, maar nooit de moed had gevonden om het gesprek te beginnen met: “Hoi, hier is mama.” Nu, te midden van dit onverwachte weerzien, borrelde een sprankje hoop op in haar ziel. Zou het ooit mogelijk zijn om weer deel uit te maken van hun leven?

Joris vervolgde de conversatie en begroette haar op een beleefde, bijna onbewuste manier: “Dag mevrouw, hoe gaat het met u?”

Kate, licht beschaamd en verdrietig, keek hem aan en antwoordde aarzelend: “Hoi… euh, hoi. Ja, goed hoor, jongen. Heel goed eigenlijk.”

Omi liet haar ogen niet los van Kate en daarom vroeg ze met een lichte ondertoon van spanning: “Zijn jullie er al lang? Hoe lang blijven jullie?”

Joris legde uit dat ze gisteren waren aangekomen en nog de hele week zouden blijven. Kate glimlachte flauwtjes en zei: “Nou, ik ben ook gisteren aangekomen en blijf ook deze week. Misschien komen we elkaar nog wel tegen en kunnen we samen wat drinken, als je dat leuk vindt. Ik ben helemaal alleen, dus wat gezelschap kan ik wel gebruiken.”

Joris aarzelde even en zei zachtjes: “Euh… ja hoor, dat kan best, denk ik… toch, Omi?”

Omi antwoordde koel: “Nou, we kijken wel even hoe het loopt. We hebben een druk programma.”

In de spanning die daarop volgde, hing het verleden als een schaduw over het heden. Iedere blik en elk woord droeg de herinnering aan verloren tijd en onverwerkte pijn. Terwijl de dag verder verstreek, bleef de vraag in de lucht hangen: zou het verleden hen ooit vergeven, en zou er een weg zijn voor een nieuwe start, ondanks alle oude wonden?

Wordt vervolgt

Pagina’s: 1 2