Wat gebeurde er de vorige keer….
In het hotel aangekomen en zodra ze de luxe kamer betraden, kon Joris zijn ogen niet geloven. Het uitzicht was adembenemend, en de kamer straalde van verfijning en comfort. Omi had gezorgd voor elk detail, omdat zij vond dat Joris na al het leed dat hij had doorstaan, dit helemaal verdiende.
Een schim uit het verleden….
Omi had altijd gezegd dat Joris, met zijn warme karakter en onvoorwaardelijke liefde, de 18-jarige man moest worden die hij ooit had moeten zijn. Hij was lief, behulpzaam en hield altijd rekening met haar, zelfs als hij stiekem verlangde naar vrijheid en avontuur. Deze vakantie was voor hem een welverdiende kans om weer te genieten, om thuis met vrienden te lachen en het leven te omarmen.
“Zo, morgen beginnen we alvast goed,” zei Omi terwijl ze de plannen voor de volgende dag uitstippelde. “We maken een rondleiding over het eiland met een gids. Zorg dat je op tijd bent!”
De volgende ochtend ging de wekker, maar Joris voelde meteen tegenzin. “Moet ik nou alweer op? Ik heb geen zin in school…” mompelde hij nog in de halfdromerige stilte van zijn bed. Hij wilde Omi roepen dat hij zich niet lekker voelde, maar toen hoorde hij haar enthousiaste stem: “Kom op, Joris, uit bed! We hebben een lange dag voor de boeg!”
In dat moment realiseerde hij zich dat hij niet langer in zijn ouderlijke kamer was, maar in een schitterend hotel op Hawaï. Met een mengeling van opwinding en haast sprong hij uit bed en haalde hij zich op in de douche.
Die dag werden ze rondgereden over het eiland. Ze stopten bij talloze bezienswaardigheden, en Joris liet zich meevoeren door de verhalen en de pracht van het landschap. Omi straalde; de spanning en het mysterie van gisteren in het vliegtuig leken langzaam te vervagen in de warme zonnestralen. Het was een dag vol ontdekkingen en hernieuwde hoop.
Toen de avond viel en ze terugkeerden naar het hotel, riep Joris plotseling: “Kom op, Omi, laten we nog even een plons nemen in het zwembad!”
Omi stemde in, en samen gingen ze hun kamer binnen om de zwemspullen te pakken. Bij het zwembad dook Joris energiek het water in, terwijl hij Omi uitnodigend toesprak: “Het is heerlijk, kom er ook in!” Zelf zocht Omi even een plekje om te zitten en ontdekte een vrij ligbedje naast een dame met een elegante hoed, verdiept in een boek.
“Is deze plek vrij?” vroeg Omi beleefd. Zonder op te kijken, knikte de vrouw en zei: “Ja hoor, pak het maar.”
Dankbaar nam Omi het ligbedje in gebruik en dook daarna zelf het verfrissende water in. Na een tijdje wilde ze er even uit, zodat ze op het bedje kon liggen en genieten van de rust. Ondertussen bleef Joris in het zwembad om nog even van de glijbanen af te gaan. Ik zie je zo Omi. Zei Joris en zwom richtte het bad met alle glijbanen.
Toen Omi terugkeerde naar haar ligbedje, viel haar blik plotseling op de vrouw naast haar. Terwijl ze haar gezicht oplichtte in de zon, schoot haar blik ergens naartoe. Voor een fractie van een seconde leek het alsof de vrouw even veranderde, alsof een schim uit het verleden haar blik kruiste.
“Jij, jij, jij hier…” stamelde Omi, terwijl haar stem trilde van emotie. “Wat doe jij hier? Waar ben je al die tijd geweest? Waarom heb je hen achtergelaten zonder enig bericht?”
De dame verstijfde even en bleef stil. Na een ongemakkelijke stilte keek ze op en fluisterde: “Is dat Joris? Is dat… mijn Joris?”
Omi’s ogen vulden zich met tranen, en een mengeling van woede en verdriet overspoelde haar. “Jouw Joris?” riep ze verontwaardigd. “Waarom heb je hem dan verlaten? Waarom liet je nooit iets van je horen, Kate? Waarom heeft die jongen nooit een moeder gehad?”
Haar stem brak even terwijl ze verder ging: “Na vijftien jaar, na jouw plotselinge verdwijning… Wouter heeft maandenlang naar je gezocht, en hij heeft nooit meer liefde gekend sinds jij weg was. Hij is verpletterd door verdriet.”
Omi slikte, de woorden vielen zwaar op haar lippen. “En nu… nu is hij verloren. Joris heeft zijn moeder en zijn vader verloren. Zijn vader is dood, en jij… jij zit hier springlevend, rustig een boek lezend, terwijl je hem hebt achtergelaten.”
De zon zakte langzaam achter de horizon en wierp lange schaduwen over het zwembad. De stilte die volgde was bijna tastbaar, gevuld met onverwerkte pijn en een confrontatie met een verleden dat niet gemakkelijk te vergeten was. Terwijl Omi en Kate elkaar aankeken, hing er een onuitgesproken belofte in de lucht: de waarheid zou boven komen, hoe pijnlijk die ook mocht zijn.
Volgende week het volgende deel van “een bekende uit het verleden”
Story of mylife as mom and wife 
Plaats een reactie